Prezydent USA niezwłocznie pogratulował Naftali Bennettowi wyboru na stanowisko premiera. W niedzielę 13 czerwca Knesset zatwierdził rząd dwóch premierów-zmienników. Drugim obok Bennetta jest Ja’ir Lapid, lider centrowej partii Jest Przyszłość, w gabinecie Minister Spraw Zagranicznych. Gratulacjom towarzyszyły tradycyjne zapewnienia, że „USA pozostają niezachwiane we wspieraniu bezpieczeństwa Izraela”. Najważniejsze jednakże było wsparcie polityczne, które zadecydowało o powstaniu mocno zróżnicowanego gabinetu.   

Amerykańscy Żydzi są społecznością niezwykle zróżnicowaną. My Polacy uważamy się za naród kłótliwy, nie potrafiący się jednoczyć w czasach pokoju. Wśród Żydów tymczasem panuje przekonanie, że nie potrafią się łączyć nawet w czasie wojny, czego dowodem były wojny toczone przez Izrael z państwami ościennymi, jak i z „wrogiem wewnętrznym” w Palestynie, od lat 40. XX w. Kłótliwością amerykańscy Żydzi również nas podobno przewyższają. Percepcję naszą, jak i naszych rodaków za Oceanem, względem społeczności “American Jews” kształtuje mechanizm nabytych opinii i indywidualnych doświadczeń. Obydwie społeczności za Oceanem, nasza i żydowska, żyją tymczasem  w osobnych światach, które miejscami i momentami na siebie nachodzą. Bo czy jesteśmy w stanie, za pomocą prostych konstrukcji myślowych, wytłumaczyć, dlaczego w ostatnich wyborach 76% Amerykańskich Żydów zagłosowało na kandydata partii demokratycznej, a zaledwie 22% na najbardziej proizraelskiego prezydenta w dziejach Ameryki?    

Rok przed obchodami setnej rocznicy podpisania amerykańskiej Deklaracji Niepodległości w 1776 r., prezydent  Ulysses S. Grant, jeden z głównych architektów zwycięstwa Północy w krwawej „wojnie secesyjnej”, wypowiedział następujące słowa: „Jeśli w najbliższej przyszłości będziemy mieć kolejną taką rywalizację, przepowiadam, że linia podziału nie będzie przebiegała wzdłuż linii Mason-Dixona, ale między patriotyzmem i inteligencją z jednej strony, a przesądem, ambicją i ignorancją z drugiej. W stulecie naszego państwowego istnienia, uważam, że to dobry czas, aby rozpocząć prace nad umacnianiem fundamentów Ojczyzny, zapoczątkowanego sto lat temu przez naszych ojców-patriotów, w Concord i Lexington.

Zapytał mnie ostatnio znajomy, czy faktycznie Kamala Harris rządzi zza pleców prezydenta Joe Bidena. Odpowiedziałem mu, że jeśli tak, to od początku kwietnia, bo dopiero wtedy wprowadziła się wraz z „drugim mężczyzną” do budynku pod adresem Number One Observatory Circle, historycznej siedziby wiceprezydentów. Owszem, odpowiedziałem nieco ironicznie. Ale w taki nastrój czasami wpadam, gdy wyczuwam, że przyczyną jakiegoś uproszczenia jest mantra, którą ćwiczy na swoich słuchaczach znana postać redia, telewizji lub Internetu.